Het is 1 jaar, 4 maanden en 2 weken geleden sinds de verhuizing. Van mijn kleine appartementje in het centrum, naar een eengezinswoning in een nieuwe buurt.
Ik heb jarenlang met veel plezier in mijn appartement gewoond. Middenin het centrum en op loopafstand van onze favoriete kroeg. De ideale logeerplek voor vriendinnen die komen stappen. In mijn ene kamertje paste verrassend veel matrassen. Wat een gezelligheid. Inmiddels ben ik een paar jaar ouder en verruil ik mijn hoge hakken voor een paar sloffen. Ik plof vaker met een glas Chardonnay op de bank en ik ben er helemaal aan toe om me te settelen met mijn vriend Peter.
Peter, mijn knappe kantoorman met twee rechterhanden. Hij verlangde enorm naar een huis met een tuin. Om te klussen, met een schuurtje voor zijn Harley en om zijn enorme Weber BBQ te kunnen plaatsen. Tijd om voor een verhuizing! Ongelooflijk hoeveel volle verhuisdozen ik uit mijn appartementje heb meegesleept. Alleen al bij het uitmesten van de meterkast had ik vijf dozen nodig! Alles heb ik keurig ingepakt en meegenomen naar ons nieuwe huis. Niet alleen mijn spullen, maar ook die van Peter. Binnen de kortste keren stond ons nieuwbouwhuis vol met grote, bruine dozen. Er was geen leeg plekje meer te vinden. Twee volledige inboedels samen op één zolder. Peter en ik hadden natuurlijk allebei al een servies, keukengerei, een tafel, stoelen en een bank. Spullen die allemaal nog een keer uitgezocht moeten worden. “Dat doen we volgende week wel even”. Maar natuurlijk kwam dat er volgende week niet van. “Als we vakantie hebben, zoeken we onze spullen even uit”…. Nu zijn we ruim een jaar verder en staan die volle dozen er nog. Onaangeraakt. Nog precies zoals we de dozen hadden neergezet. Als een compositie.
Uitstelgedrag, noemt Peter het altijd. Wij hebben en stok achter de deur nodig. Die stoffige dozen moeten een keer opgeruimd worden. Dikke scheuren zitten in de meeste dozen. Van het heen en weer slepen over de zolder. Ook al verstoffen de dozen al maandenlang, lang niet alle spullen wil ik weggooien. Mijn favoriete knuffeltje van toen ik drie jaar was. De eerste liefdesbriefjes die ik kreeg in groep 7 van de basisschool. Allemaal spullen die moeten blijven. mrBOX is ‘de stok’ die we nodig hebben. Want eenmaal een afspraak, moeten we de dozen op tijd uitzoeken en de boxen vullen. Zeker de helft van onze spullen gaat naar de kringloop. De rest kan in de opbergboxen van mrBOX die thuis werden opgehaald. Wat een opluchting en wat een ruimte! Ons huis is er groter door geworden en onze spullen zijn veilig opgeborgen zonder dat het ons ruimte kost. Ideaal. Ook weet ik weer wat voor een dierbare en waardevolle spullen we allemaal hebben. Mochten we ooit nog gaan verhuizen, dan verhuis ik met mrBOX.